| ||||||||||||||||||||||
|
АНТОЛОГИЯ
|
|||||||||||||||||||||
|
Не зарасьце к яму людзкая сьцежка дзён, Вышэй узьнёсься галавою непакорны За стоўп Александрыйскі ён.
Мой прах перажыве, адрынуўшы нябыт, І ў славе буду я, пакуль пад небам шчыры Жыць будзе хоць адзін пііт.
І звыкне да яго, калі яшчэ ня звык, І горды ўнук славян, і фін, і покуль дзікі Тунгус, і стэпаў друг калмык.
Што лірай добрыя пачуцьці абуджаў, Што ў мой няўмольны век уславіў я Cвабоду І літасьць да нябог гукаў.
Ня бойся праўды ты і пра вянок ня дбай; Паклёп і пахвалу прымай з душой рахманай І спрэчкі з дурнем не ўшчынай.
Туды не зарасце народная трапа, Вышэй узняўся ён вяршыняй непакорнай Александрыйскага слупа.
У лiры дарагой свой захавае жар, - I слаўны буду я, пакуль пад Млечным Шляхам Жыў будзе хоць адзiн пясняр.
I кожны назаве той моваю, што звык, I горды ўнук славян, i фiн, i зараз дзiкi Тунгус, i друг стэпоў калмык.
Што ў сэрцах добрыя пачуццi абуджаў, Што ў жудасны мой век уславiў я свабоду I лiтасць к занядбаным зваў.
Тропа народна там навiки пролягла, Олександрiйськiй стовп, в гордливостi незборний, Йому не досягне чола.
Вiд праху утече нетлiнний заповiт, - I славу матиму, допоки серед люду Лишиться хоч один пiїт.
I нарече мене всяк сущий в нiй язик, I гордий внук слов'ян, i фiнн, i нинi дикий Тунгус, i друг cтепiв калмик.
Що добрiсть у серцях пiснями викликав, Що в мiй жорстокий вiк прославив я свободу I за упалих обставав. |
«Муза с лирой на горе Геликон» | ||||||||||||||||||||