|
Wyzwòl mnie Apollinie,
od literackich dziwactw, niech zginie
we mnie ta mania na zawsze,
bo kiedy siostra twa Diana
świeci, ja się do rana
w ròżnych dziwactwach babrzę.
Męczy mnie — primo: hyperretoryka,
secundo: metaforologiczna kombinatoryka
i tzw. smaczki — po trzecie,
choć ty, Apollinie, wiesz,
że ja chciałbym każdy mòj wiersz
zapalać jak latarnie na Nowym Świecie —
a tymczasem, o paradoksie,
choć staram z roku na rok się,
choć pielę chwasty w moim ogrodzie,
choć nie szczędzę sił ni pracy,
to jednak, jak mòwi Horacy,
nie zawsze to, corn zamierzył, wychodzi.
O, synu Jupitera, mą mowę ciemną
rozświeć, pochyl swe złote ucho nade mną,
toć służę tobie od lat już wieluż!
Jam dziecię twe. Pomòż dziecięciu.
A ja każdej z twych muz dziewięciu
jeszcze dziś kupię nowy kapelusz.
Więc ulecz mnie, Apollinie.
Ty możesz. Ty jedynie.
Przecie budzę się i zasypiam z twym imieniem.
Ty, ktòry oświecasz i uśmiercasz,
tchnij mi, Srebrnołuki, do serca
treść prostą jak twe struny i promienie.
|
ГАЛЧИНЬСКИЙ Константы Ильдефонс (Gałczyński Konstanty Ildefons) (1905-1953), польский поэт. Печатался с 1923. В 1928 примкнул к литературной группе «Квадрига». В 1939-45 был в немецком лагере для военнопленных. В 1946 вернулся в Польшу. Автор сатирических стихов, поэтических фельетонов «Письма с фиалкой» (1948), создал цикл гротескных сатирических миниатюр «Зелёный гусь». Им также написаны сатирическая повесть «Ослик Порфирион» (1929), поэмы «Конец света» (1929), «Ниобея» (1951), «Вит Ствош» (1952), цикл лирических миниатюр «Песни» (1953) и др.
|